مدیریت پرستاری

از بین عوامل تأثیرگذار بر حساسیت اخلاقی، آموزش تأثیرگذاری بیشتری نسبت به ابعاد دیگر دارد به طوریکه آموزش کارگاهی همراه با پیگیری می تواند در افزایش حساسیت اخلاقی پرستاران موثر باشد.

 
 اخلاق به عنوان مجموعه ای از صفات روحی و باطنی انسان تعریف می شود که به صورت اعمال و رفتاری از خلقیات درونی انسان ناشی می شود، بروز می یابد.

عدم رعایت برخی معیارهای اخلاقی سبب نگرانی های زیادی در سازمان ها شده است.

حساسیت اخلاقی ویژگی ای است که شخص را به تشخیص کشمکش های اخلاقی و برداشت حسی و فکری از موقعیت های آسیب پذیر و آگاهی به نتایج اخلاقی در تصمیم گیری در مورد دیگران قادر می سازد.

حساسیت اخلاقی یکی از ویژگی هایی است که فرد واجد آن به پدیده های اخلاقی حساس می شود و پدیده ها را از زاویه اخلاق می بیند.

بررسی متون نشان می دهد که مطالعات صورت گرفته در زمینه حساسیت اخلاقی محدود است و این موضوع نسبت به اهمیتی که در عملکرد بالینی دارد به حد کافی مورد توجه قرار نگرفته است.

نتایج مطالعات نشان می دهد عوامل گوناگونی بر حساسیت اخلاقی تأثیرگذار است. براساس مرور متون عوامل موثر بر حساسیت اخلاقی را میتوان به سه دسته تقسیم کرد که شامل عوامل فرهنگی، آموزشی و اجتماعی می باشد.

آموزش به عنوان یکی از مهمترین عوامل تأثیرگذار، تأثیر بسزایی بر حساسیت اخلاقی دارد به طوریکه عدم آموزش اخلاقیات می تواند مانعی برای گسترش اخلاق در حرفه و حساسیت اخلاق حرفه ای شود.

همچنین بررسی ها نشان می دهد عوامل دیگری از قبیل انگیزه و علاقه مندی به حرفه، خودآگاهی، برنامه آموزشی، روشهای آموزش اخلاق و عوامل دیگری نظیر قومیت، جنسیت، ارزشها، فرهنگ، مذهب، نحوه تربیت و سطح سواد بر روی حساسیت اخلاقی موثر می باشند.

برخی شواهد نشان می دهد که سابقه کار بالینی می تواند حساسیت اخلاقی را تحت تأثیر قرار دهد و گاهی در افراد باتجربه حرفه ای کم، ممکن است حساسیت اخلاقی کمتر وجود داشته باشد.

عوامل تأثیرگذار بر حساسیت اخلاقی متنوع اند و از بین آنها آموزش تأثیرگذاری بیشتری نسبت به ابعاد دیگر دارد. بنابراین می توان چنین نتیجه گیری کرد که آموزش کارگاهی همراه با پیگیری می تواند در افزایش حساسیت اخلاقی پرستاران موثر باشد.


منبع: چکیده مقاله ای از صابر اسکندری؛ دانشجوی کارشناسی پرستاری دانشکده پرستاری مامایی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در سومین کنگره اخلاق پرستاری