مدیریت پرستاری

 بغض‏های حقیر ما، رو به روی تصاویر گلگون شما سرریز می‏شود و راه را برای کلام می‏بندد؛ از شما چه باید گفت و چه باید نوشت؟ ما و واژه‏ های ما، کاش می‏دانستند که یاد شما حرکت است؛ حرکتی برای بهبودی وضع «بودن» و تو با خون خود فاصله بودن و شدنمان را به ما نشان دادی که از خاک تا معراج می توان بودن را بهبود بخشید.
درود خدا بر نخل‌های بی سر سرزمین شهامت و استقامت که عاشقانه و مظلومانه در راه عزت و شرف ایران و اسلام، جان عزیز خود را تقدیم کردند.
سلام بر شهیدان مدافع حریم اهل بیت علیهم السلام که خود را فدای امنیت و آرامش مسلمانان مظلوم و مبارزه با جنایت و شقاوت تروریست‌های تکفیری و حامیانشان کردند.
کوچه هایمان را به نامشان کردیم که هرگاه آدرس منزلمان را می دهیم بدانیم از گذرگاه خون کدام شهید است که با آرامش به خانه می رسیم.
شما به ما آموخته‌اید که بال، برای پریدن است و جاده برای دویدن. به ما آموخته‌اید که دم و دقیقه‌های زندگی غنیمت‌اند.
به ما آموخته‌اید که انسانیت یعنی دلبری کردن. زیستن هنر است و هنرمند آنانند که شمع می‌شوند تا صدای بال زدن‌های پروانه‌ها برقرار بماند.
 
آموخته‌اید که به قدم‌هایمان آن‌قدر راه رفتن را بیاموزیم که خستگی نشناسند، به چشم‌هایمان آن‌قدر مهر ورزیدن را بیاموزیم که دشمنی نشناسند و به دست‌هایمان آن‌قدر سختی کشیدن را بیاموزیم که سستی نشناسند.
 
دل نگران نباید بود. مؤمنان حقیقی را نه بیم هست و نه اندوه. ((فرصت ما نیز باری بیش نیست)) و چقدر خوشبختند کسانی که این فرصت را می فهمند و نان را به نرخ خون شما نمی خورند و حرمت خون خدا را حفظ می کنند.یا ثارلله