مدیریت پرستاری

امام جعفر صادق(ع) در دوران پیش از امامت، شاهد فعالیت های پدر عالیقدر خویش در نشر معارف دینی و تربیت شاگردان با بصیرت بود و همواره ایشان را در راه گسترش این دین الهی یاری می کرد. این امام والامقام پس از شهادت امام محمدباقر(ع) عهده دار پیشوایی شیعیان جهان به مدت 34 سال شد که در طول این مدت حکومت خلفای اموی همچون ولید بن یزید بن عبدالملک، یزید بن ولید بن عبدالملک، ابراهیم بن ولید و مروان حمار را درک کرد و همچنین حکومت سفاح و منصور از خلفای عباسی نیز در دوره ی امامت ایشان بود. دوره امام جعفر صادق(ع)، دوره ی شکل گیری جنبش فرهنگی و فکری محسوب می شود، هنگامه ای که شرایط برای نشر حقایق اسلامی فراهم شد، زیرا چنین فرصتی پس از روزگار رسول خدا(ص) برای گسترش معارف اصیل اسلامی پدید نیامده بود؛ حکومت بنی امیه، خاندان اهل بیت(ع) و پیروان راستین آنها را به شدت کنترل می کردند و قانون منع حدیث را ایجاد کرده بودند تا آن که در سال های 129 تا 132 هجری به دلیل ضعف و سقوط بنی امیه این امکان برای امام جعفر صادق(ع) به وجود آمد تا فعالیت های علمی و فرهنگی خویش را آغاز کند. ششمین پیشوای شیعیان با توجه به این فرصت مناسب فعالیت سیاسی- اجتماعی، نهضت علمی و فرهنگی پدر بزرگوار خویش را ادامه داد و پایه گذار حوزه ی گسترده ی علمی در رشته‏های مختلف علوم عقلی و نقلی آن روزگار شد و اینچنین شاگردان بزرگ و برجسته‏ ای را در این مکتب تربیت کرد. امام صادق(ع) فقه و دانش اهل بیت(ع) را گسترش داد به همین دلیل از ایشان به عنوان رییس مکتب جعفری نام می برند. مکتبی که اصلی ترین مرکز نشر سنت نبوی آن روزگار به شمار می رفت و تفکیک پیروان مذاهب مختلف در آن به سختی امکان پذیر بود. گستره ی دانش امام(ع) از یک طرف و سعه ی صدر ایشان در تعامل با مذاهب گوناگون از طرف دیگر سبب شد تا گروه گسترده ای از عالمان دینی به عنوان طالب دانش جعفری با این امام عالیقدر دیدار کنند. امام جعفر صادق(ع) بارها به کوفه برای بازنشر علوم و فقه اسلامی سفر کردند و در مسجد آنجا به آموزش پرداختند. ایشان در رشته های گوناگون به رشد و پرورش شاگردان بزرگی همت گماشتند که از آن میان 12 تن به عنوان «اصحاب اجماع» شناخته و از دیدگاه امامیه، آنان معتبرترین مروجان تعالیم امام(ع) محسوب می شوند. در زمان امامت ایشان، شیعیان و طرفداران امام جعفرصادق(ع) نوعی پیوستگی فکری، عملی و تشکیلاتی را به وجود آورده بودند و امام(ع) با وجود چنین شرایطی ظلم و ستم خلفای آن روزگار را آشکار می ساخت و به منظور تبلیغ ولایت و امامت، نمایندگانی به مناطق مختلف از جمله خراسان می فرستادند. فشار گسترده ی سیاسی حکام اموی و عباسی گویای این حقیقت بود که یاران امام(ع) به خاطر در امان ماندن از جور حکومت وقت، «تقیه» را در پیش گیرند. توجه امام صادق(ع) بر این امر، نشان دهنده ی فعال بودن این تشکیلات به صورت مخفی و تصمیم جدی حکومت بر سرکوب کردن حرکت های شیعی است. جاسوسان اموی و عباسی رفت و آمدهای امام جعفر صادق(ع) و اصحابشان را زیر نظر می گرفتند و اگر فردی می خواست با امام(ع) دیدار کند با کمال احتیاط این عمل را به انجام می رساند. زیرا اگر دستگاه خلافت فردی را می دید که به اهل بیت(ع) اظهار محبت می کند، سرنوشت ناگواری در انتظار او بود. سرانجام امام جعفر صادق(ع) در بیست و پنجم شوال 148 هجری قمری در 65 سالگی، به دستور منصور دوانیقی خلیفه ی عباسی، مسموم شد و به شهادت رسید.